Yazıldığından bu yana yaklaşık çeyrek yüzyıl geçmesine karşın, ünlü caz trompetçisi Miles Davis&rsquoin otobiyografisi  bugün de heyecanla okunuyor.  St. Louis&rsquodeki çocukluk günleri, on yedi yaşında müzik tutkusunun peşinden New York&rsquoa gidişi ve kendi sesini bulma çabaları. Siyah ve isyancı bir müzisyen olarak kendisi kalmaktaki ısrarı. Yeniliğe açık oluşu. Değişik müzisyenleri bir araya getirerek onları ateşlemekteki başarısı. Sonunda bir müzik efsanesi haline gelişi. Yıllarca birlikte çaldığı Bird, Dizzy, Monk, Trane ve daha birçok ünlü müzisyene ilişkin anıları. Bunların yanı sıra uyuşturucu ve alkol bağımlılığı ve bu bağımlılığa karşı mücadelesi, hayatına giren kadınlar, parasal hırsları, şık giyinme ve lüks araba merakı. Miles&rsquoın anıları sıra dışı bir sanatçının yaşamının açıklık ve içtenlikle kaleme alınmış bir yaşamöyküsü olmakla kalmıyor, bir dönemin müziğinin ruhunu da yansıtıyor.

Kitabın ilk cümleleri dahi, Miles&rsquoın müziğinin Miles&rsquoın bizzat kendisinden kopan bir parça olduğunu çok iyi anlatır:

&ldquoDinle. Hayatımda duydug?um en büyük haz -elbiselerim üstümdeyken- 1944&rsquote St. Louis, Missouri&rsquode Diz ve Bird&rsquoü beraber çalarlarken dinledig?im andı. On sekiz yas?ındaydım, Lincoln Lisesi&rsquonden yeni mezun olmus?tum. Diz&rsquole Bird&rsquoü B&rsquonin orkestrasında dinledig?imde kendi kendime, &lsquoNe? Nedir bu?&rsquo dedim. Öyle müthis? bir s?eydi ki korkunçtu. Dizzy Gillespie, Charlie &lsquoYardbird&rsquo Parker, Buddy Anderson, Gene Ammons, Lucky Thompson ve Art Blakey, hepsi bir arada B&rsquoyi henüz saymadım: Billy Eckstine bizzat. Çok orospu çocug?u bir orkestraydı. O müzik içime is?lemis?ti moruk. Müzik kanıma girmis?ti ve duymak istedig?im tek s?eydi. O orkestranın çalıs? s?ekli duymak istedig?im her s?eydi. Müthis?ti. Ve ben çıkıp onlarla çalıyordum.&rdquo