Aliş ile Zeynep&rsquoin destansı aşklarının romanı. 93 Harbi sırasında Plevne&rsquonin, Gazi Osman Paşa&rsquonın, katledilen yüz binlerin, göç yoluna düşen milyonların hikâyesi...
&ldquoDün Budin, Estergon, Kanije, Uyvar, Timaşvar, Belgrat... Bugün Niğbolu, Ziştovi, Yeni Zağra, Gabrova, Tırnova, Kızanlık... Yarın Plevne, Silistre, Rusçuk, Şumnu, Sofya, Filipe&rsquode de mi aynı şey olacak? Daha sonra Edirne&rsquode mi yaşayacağız bunları? En sonunda da İstanbul için mi ağıt yakacağız? Bu acılar, bu utanç, bu yüz karası neden ya Rabbi? Nerede hata yaptık?&ldquo
***
Bahar rüzgârı esmesinde bir ses, yeşil duvak altından yükseldi ve kanat çırptı:
&ldquoPaşa babam! Aliş&rsquoimi gördün mü?&ldquo
Paşa şaşırdı, babam diyen sahiplenişe, suale ve sese:
&ldquoBacım, hangi Aliş? Bizim ordumuzda Aliş çok.&ldquo
Kadın, Paşa&rsquonın Aliş&rsquoi tanımamasına şaşırmış gibiydi:
&ldquoBenim Aliş&rsquoimi, eşimi...
Sol kaşının üzerinde benleri var. Çok güçlü, attığını vurur, selvi boyluydu. Tuna boyuna gitti. Görmedin mi Aliş&rsquoimi Tuna boyunda?&ldquo
Paşa boyun bükmüş, sesinin her nefesiyle kendisinden &ldquoAliş&rsquoini gördüm&ldquo haberini bekleyen esrarengiz kadına baktı. &ldquoGörmedim&ldquo diyemedi. Gördüm diyerek ümit de veremedi. Ne yapsın bilemedi. Mitralyözler, makineli tüfekler, toplar, on binlerce düşman askeri karşısında bir an bocalamayan...