Emir, başı önde ölçülü adımlarla sultana yaklaştı, yekpare taşın önünde dizini yere koydu, bir müddet öylece bekledi, ardından sultanın müsaadesiyle yerinden doğruldu. Göğsünden çıkardığı mahfazayı avuçlarına aldı, hünkarın huzurunda yeniden diz çöküp saygıyla ona uzattı. &ldquoKimden geliyor?&rdquo diye sordu sultan. &ldquoMelik Alaeddin Davud Şah&rsquotan.&rdquo diye karşılık verdi emir. &ldquoYine mi şiir yazmış?&rdquo &ldquoÖyle olsa gerek hünkarım.&rdquo &ldquoAkşehir&rsquoin havası onu çarptı galiba? Yaralı tavşanımız, sahip olduğu mevkinin kıymetini bilip de alicengiz oyunlarına başvurmasaydı eğer, böyle memleketinden ayrı düşmez, içindeki isyanı da şiire dökmek zorunda kalmazdı. Okuyalım bakalım, sabık Mengücek beyi neler döktürmüş yine!&rdquo Sultan Alaeddin, mahfazanın kapağını açtı. Ceylan derisine işlenmiş çift başlı kartal armasının altındaki dörtlüğü, dikkatlice inceledi. Davud Şah&rsquoın, sayısını hatırlayamadığı kadar biriken şiirlerinin üzerine bir yenisi daha eklenmişti. Yüreği kan ağlayan bir insanın kaleminden çıkan tasa, sıkıntı, sitem dolu bir şiir&hellip Boyunduruğa vurduğun düşmanların yüreği varlığından dertlidir. Ayrılık gösterenlerin çehresi dehşetinden solmuştur. Hal böyle iken kudretim dağılmış, varlığım yüzlerce kedere gark olmuştur. Şimdi senin mülkünde içtiğim su sıcak, yediğim ekmek soğuktur...