Ben, Tanpınar&rsquoda Türkiyeli bir Rönesans, Reform ve Aydınlanma&rsquonın imkânlarını buluyorum. Ve bunun Türkiye modernliğinin entelektüel temellerini oluşturabileceğini iddia ediyorum. Rönesans, Reform ve Aydınlanma&rsquonın birer çığır olmaktan çok birer ethos(tavır) olduğunu düşünüyorum. Kant&rsquotan yola çıkarak. Bunlardan birer &ldquoimkân&rdquo olarak söz etmemin nedeni de budur zaten. Eğer &ldquoimkân&rdquodan, mümkün olandan söz ediyorsak zaten &ldquoçoğul&rdquo bir zeminde olduğumuzu kabul etmemiz gerekir. Bu anlamda Tanpınar&rsquoın Rönesans, Reform ve Aydınlanma&rsquonın tek &ldquoimkân&rdquoı olmayabileceğini peşinen kabul ediyorum. Ama benim için öyle oldu! Bunu bir &ldquofetişizm&rdquo içerdiğini de kabul ediyorum. Tanpınar fetişizmim, benim için bu memleketi kendi çapımda anlamamı mümkün kılmıştır. Abarttığımın farkındayım. Ama hangi hakikat abartılı değildir ki?
 Sonuç olarak Tanpınar ile ilgili bir kitap yazma niyetimin Türkiye ile ilgili bir kitap yazmakla sonuçlandığının farkındayım. Bir anlamda Tanpınar&rsquoa haksızlık ettiğimi de düşünmüyor değilim. Ama yine de beni en iyi Tanpınar&rsquoın anlayacağını sanıyorum. Çünkü bu memleketin nasıl &ldquodominant&rdquo bir memleket olduğunu en iyi Tanpınar bilir. &ldquoTürkiye evlatlarına kendisinden başka bir şeyle meşgul olmak imkânını vermiyor&rdquo, diyen Tanpınar değil miydi? Tanpınar&rsquoın derdi memleket değil miydi?
 Dostları tarafından bile &ldquoKırtipil Hamdi&rdquo diye anılan Tanpınar sanırım bu kitabın son cümlesini duysaydı çok sevinirdi. Tanpınar Türkiye&rsquodir.